استانبول شهری وسیع است که دارای وسایل حمل‌ونقل عمومی کارآمد است، بنابراین برای دسترسی به اکثر مناطق شهر استانبول با مشکل چندانی مواجه نخواهید شد. برای جابجایی درون شهری برای نقاط دور و نزدیک می‌توانید از تمامی وسایل حمل و نقل عمومی که در ادامه این مقاله معرفی می‌کنیم استفاده کنید.
تاکسی
تاکسی‌های زرد رنگ معمولاً همیشه در دسترس هستند اما هزینه بسیار بالایی دارند. درصورت نیاز از روشن بودن تاکسی‌متر و درست کار کردن آن مطمئن شوید. تا حد امکان از استفاده از تاکسی در استانبول خودداری کنید چراکه علاوه بر هزینه گران آن به دلیل اینکه خارجی هستید باید به راننده انعام هم بدهید درصورتی که سرنشینان ترک انعام نمی‌پردازند.
اتوبوس دریایی و قایق‌های مسافربری
یکی دیگر از روش‌های حمل و نقل در استانبول بین بخش آسیایی و اروپایی و جزایر پرینس قایق‌های مسافربری و اتوبوس دریایی می‌باشد.
اتوبوس
سیستم حمل و نقل عمومی استانبول دارای دو نوع سیستم اتوبوس‌رانی دولتی و خصوصی است که با وجود شلوغ بودن برای رفت و آمد و بازدید از مراکز خرید و اماکن دیدنی مناسب است. تنها تفاوت دو سیستم دولتی و خصوصی در نحوه پرداخت هزینه می‌باشد. به طوری که برای پرداخت هزینه اتوبوس‌های دولتی باید از کارت اعتباری، ژتون و بلیط استفاده کرد، اما هزینه اتوبوس‌های خصوصی با پول هم قابل پرداخت است
متروباس
متروباس (بی آر تی) نیز یکی دیگر از وسایل حمل و نقل عمومی استانبول است که 45 ایستگاه دارد و از بویوک چِکمه چه آسیایی شروع و به کادیکوی اروپایی ختم می‌شود.
مترو
متروی زیر زمینی استانبول سال 1992 شروع به کار کرد. اولین خط این سیستم به نام اِم تو (M2) شانزدهم سپتامبر سال 2000 بین تاکسیم و لِونت افتتاح شد. این خط دارای 6 ایستگاه است که شبیه به هم اما دارای رنگ های مختلف هستند. پس از توسعه به سمت شمال در سال 2009 خط لونت به ایستگاه آتاتورک اوتو سانای در ماسلَک شروع به کار کرد. این خط به سمت جنوب نیز از تاکسیم به شیشحانه در بِی اوعلو، نزدیک ورودی شمالی تونل گسترش پیدا کرده است.
آخرین توسعه درجهت شمال در سال 2011 برای مسیری کوتاه به حاجی عثمان راه‌اندازی شد. توسعه جنوبی خط اِم تو از شیشحانه به ینی کاپی از روی پل جدید گلدن هورن در سال 2013 شروع و یعد از آن در سال 2014 به خطوط فرودگاهی اِم وان اِی (M1A) و اِم وان بی (M1B) متصل شد.
در قسمت آسیایی نیز خط اِم فور (M4) درسال 2012 تا کارتال شروع به کار کرد. این خط بعد از افتتاح قسمت دومش به طور کلی 19 ایستگاه دارد. ارتباط این خط با فرودگاه صبیحا گوکچن همچنان درحال بررسی می باشد.
متروی سبک (لایت مترو)
این سیستم حمل‌ونقل شهر یا همان اِل آر تی از دو خط تشکیل شده که اولین خط این مجموعه اِم وان (M1) از سال 1989 بین آکسارای و کارتال تِپه شروع به کار کرده است و بعدها در سال 2002 به فرودگاه آتاتورک رسید. این خط دارای 18 ایستگاه می‌باشد. خط دیگر به نام تی فور (T4) در سال 2007 مابین ایدِرنه کاپه و مِسجیدی سِلام راه‌اندازی شد. این خط دارای 22 ایستگاه و از سال 2009 بین توپکاپی و هاپی بلِر می باشد.
قطار كابلى
استانبول دو خط ريل زير زمينى دارد كه خط تونل قديمى‌تر است. این خط از لحاظ قدمت دومين قطار زيرزمينى شهرى دنيا و اولین خط ریلی زيرزمينى شهرى اروپا می‌باشد. کاتاباش تاکسیم دومین خط قطار کابلی استانبول است. این خط ایستگاه اتوبوس دریایی و تراموا را در کاتاباش به ایستگاه مترو در میدان تاکسیم متصل می‌کند.
تراموا
تراموا براى اولين بار روز سوم سپتامبر سال ١٨٦٩ افتتاح شد و تا سال 1912در استانبول كار كرد. این تراموا برقی نبود و توسط اسب حرکت می‌کرد. سپس تراموای برقی یا همان قطار برقی به عنوان وسیله حمل‌ونقل عمومی اصلی تا سال 1966 جایگزین شد. بعد از آن درسال 1990 تراموای سنتی بطور آزمایشی در قسمت اروپایی استانبول افتتاح شد اما به علت کاهش استقبال، سیستم تراموای مدرن در سال 1992 در قسمت اروپایی شروع به کار کرد. امروزه بخش آسیایی استانبول دارای تراموای سنتی است اما بخش اروپایی هر دو تراموای سنتی و مدرن را استفاده می‌کند. تراموای مدرن متشکل از دو خط تی وان (T1) دارای 31 ایستگاه و تی فور (T4) دارای 22 ایستگاه می‌باشد. خط تی وان هر 2 دقیقه و ساعات عادی هر 15 دقیقه و خط تی فور هر 5 دقیقه در ساعات پر تردد توقف دارند. ساعت کار تراموا از ساعت 6 صبح تا نیمه شب است. تراموای سنتی هم از دو خط تی تو (T2) در قسمت اروپایی دارای 5 ایستگاه و خط تی تری (T3) درقسمت آسیایی دارای 10 ایستگاه تشکیل شده است. خط تی تو هر 10 تا 20 دقیقه و خط تی تری هر 10 دقیقه در زمان‌های شلوغ توقف دارند. ساعت حرکت خط تی تو از 7 صبح تا 8 شب و تی تری از 7 صبح تا 9 شب است.
