سیستم آموزشی آمریکا (US Education System) شامل مدارس ابتدایی تا آموزش عالی پس از دبیرستان است و یک شبکه پیچیده و متنوع است. به عنوان یکی از بزرگترین و متنوعترین سیستمهای آموزشی جهان، این سیستم فرصتهای زیادی را برای دانشآموزان فراهم میکند تا علاقههای خود را کشف کنند و به اهدافشان برسند.
ساختار سیستم آموزشی آمریکا به دلیل استفاده از روشهای متنوع آموزش و یادگیری شناخته شده است و دانشآموزان با فشار و بار زیادی از سوی درس مواجه نمیشوند. معلمان در این سیستم به عنوان کمک کننده فعالیت میکنند و فضایی برای تفکر، انتخاب، شک و بحث برای دانشآموزان فراهم میآورند.
درک سیستم آموزشی آمریکا میتواند به شما در انتخابهایتان کمک کند و برای برنامهریزی آموزشی شما مفید باشد.
سیستم آموزشی آمریکا شامل چهار مرحله است: پیشدبستانی، ابتدایی، متوسطه و آموزش عالی. در هر یک از این مراحل، فرایند آموزشی به شکلی انعطافپذیر و عملی طراحی شده است و با رویکردی فردی به دانشآموزان ارائه میشود.
آموزش پیشدبستانی (Preschool education) به عنوان یک بخش غیراجباری از سیستم آموزشی در نظر گرفته شده و به همین دلیل دولت فدرال آن را تامین مالی نمیکند. با این حال، بسیاری از ایالتها به صورت خودمختار هزینههای آن را پوشش میدهند و این خدمات را با هزینه کم یا حتی رایگان ارائه میدهند. همچنین، تمامی ایالتها نیاز به مجوز ویژه برای اجرای این برنامهها ندارند.
معمولا این مرحله آموزشی به عنوان "پیشمهدکودک" شناخته میشود و شامل کودکان تا پنج ساله میشود. کودکان در این مرحله به صورت نیمهروز حضور دارند و زمان آنها به بازیها و تعامل با همسنان اختصاص دارد. هدف آن کمک به کودکان برای اجتماعی شدن و آماده شدن برای ورود به کودکستان است.
با قدم گذاشتن به سن پنج سالگی، کودکان وارد مهدکودک میشوند و با آغاز مسیر خود در سیستم آموزشی K-12 آشنا میشوند.
در سیستم آموزشی ابتدایی آمریکا (elementary school)، کودکان با شروع از پایه K که معادل مهدکودک است، تحصیلات خود را آغاز میکنند و سپس از پایه 1 تا پایه 5 ادامه میدهند. مدرسه ابتدایی با سن حدودا 10 سالگی به پایان میرسد.
دوره مدرسه ابتدایی در آمریکا، به عنوان مرحله پایه آموزش، اساسیترین دوره تحصیلی است که کودکان در آن مهارتهای و دانشهای ضروری را برای یادگیری آینده یاد میگیرند و تواناییهای فکری، اجتماعی و عاطفی آنها را شکل میدهد.
در مدرسه ابتدایی، کودکان مختلفی با یک معلم در یک کلاس، درسهای مختلف را یاد میگیرند که شامل توسعه مهارتهای نوشتاری و ریاضی، خواندن، تفکر انتقادی و حل مسئله است. پیشدبستانی در آمریکا اجباری نیست، اما مهدکودک الزامی است و هر ایالت برنامهزمانی و دروس الزامی خود را دارد.
نمرهدهی در بیشتر مدارس، از سال دوم شروع میشود و در ابتدا از سیستم ساده ESNU که شامل نمرات عالی (excellent)، رضایتبخش (satisfactory)، نیاز به بهبود (satisfactory) و نارضایتکننده (unsatisfactory) است، استفاده میشود. سپس معمولا مقیاس نمرهدهی استاندارد از A تا F یا یک سیستم نمرهدهی جدید معرفی میشود.
هر شش ماه آزمونهای استاندارد برای پیگیری پیشرفت دانشآموز و عملکرد کلی مدرسه در هر درس برگزار میشود و معلمان میتوانند از سایر روشهای ارزیابی عملکرد استفاده کنند. در ایالات متحده، هیچ آزمون پایانی در پایان دوره ابتدایی برگزار نمیشود.
در سیستم آموزشی متوسطه آمریکا، مرحله middle school (دوره متوسطه اول)، بهعنوان پل ارتباطی بین مدرسه ابتدایی و دبیرستان شناخته میشود. این مرحله معمولا شامل پایههای 6 تا 8 یا 7 تا 8 است و به دانشآموزان این امکان را میدهد که با محیط تحصیلی و اجتماعی متفاوتی آشنا شوند.
در این مرحله، دانشآموزان از کلاس درس تکی با یک معلم به کلاسهای چندگانه با معلمانی متخصص دروس خاص منتقل میشوند. این تغییر به دانشآموزان این امکان را میدهد تا سبکهای مختلف تدریس، پویایی کلاس درس و برنامههای درسی مختص موضوع را تجربه کنند و برای آینده تحصیلیشان آماده شوند.
دبیرستان (High School)، مرحله نهایی آموزش اجباری در آمریکا است که معمولا شامل پایههای 9 تا 12 میشود و نقش حیاتی در آمادهسازی دانشآموزان برای آموزش عالی، شغل و بزرگسالی دارد.
در دبیرستان، دانشآموزان در سال اولشان (پایه 9) به عنوان freshman، در سال دومشان (پایه ۱۰) به عنوان sophomore، در سال سومشان (پایه 11) به عنوان junior و در سال چهارم و آخرشان (پایه 12) به عنوان senior شناخته میشوند.
تمرکز در دوران دبیرستان بر روی آمادهسازی برای پذیرش در دانشگاه است. دانشآموزان سعی میکنند نمرات خود را بهبود بخشند و برای آزمونهای SAT/ACT آماده شوند. همچنین، علاوه بر دروس پایه، دانشآموزان میتوانند بهطور اختیاری در کلاسهای افتخاری (Honors) یا پیشرفته (Advanced Placement) ثبتنام کنند.
دروس افتخاری، دروس پیشرفته در موضوعات مختلفی را ارائه میدهند و دروس AP دروس دانشگاهی را شامل میشوند. در پایان هر ترم، دانشآموزان باید یک آزمون شفاهی یا کتبی را بگذرانند. نمرات بالای دروس AP، شانس پذیرش در دانشگاههای معتبر را افزایش میدهد.
توجه:
آزمونهای SAT (Scholastic Assessment Test) و ACT (American College Testing) دو آزمون استاندارد برای پذیرش در دانشگاههای آمریکا هستند. این آزمونها معمولا در دوره دبیرستان و قبل از ورود به دانشگاه برای دانشآموزان برگزار میشوند و در انتخاب دانشگاه و دریافت کمکهای مالی برای تحصیل در دانشگاه نقش مهمی دارند.
در آمریکا هیچ سیستم نمرهدهی ملی اجباری وجود ندارد. به همین دلیل، تفاوت قابل توجهی بین سیستمهای نمرهدهی مدارس مختلف در این کشور وجود دارد، هرچند بیشتر آنها از سیستم ۱۰۰ نمرهای استفاده میکنند. با این حال، باید توجه داشت که بسیاری از مؤسسات نیز از نشانههای مثبت و منفی یا محدودههای عددی متفاوتی، از جمله حداقل نمره قبولی متفاوت، استفاده میکنند.
یک نمونه از سیستم نمرهدهی در زیر بیان شده است:
|
نمره حرفی/ توصیفی مختصر و شفاف از عملکرد |
محدوده عددی |
|
|
A |
عالی (excellent) |
90-100 |
|
B |
خوب (ɡo͝od) |
80-90 |
|
C |
نسبتا خوب (fair) |
70-80 |
|
D |
ضعیف (poor) |
60-70 |
|
F |
مردود (failure) |
زیر 60 |
بیشتر مدارس همچنین نمره متوسط دانش آموزان یا GPA آنها را محاسبه میکنند، که به مدرسه اجازه میدهد که عملکرد کلی هر دانشآموز را اندازهگیری کند. GPAها بهطور مکرر در فرآیند پذیرش در دانشگاهها مورد بررسی قرار میگیرند.
بسیاری از مدارس چندین GPA را محاسبه میکنند، به عنوان مثال برای دروس unweighted و weighted (شامل امتیازات اضافی برای دروس honors / AP). بیشتر GPAها با مقیاس ۴.۰ محاسبه میشوند که در آن هر نمره حرفی به یک عدد در آن مقیاس تبدیل میشود.
A = 4.0 , B = 3.0 , C = 2.0 , D = 1.0 , F = 0
برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه، میتوانید مقاله "GPA چیست؟" را مطالعه کنید.
آموزش پس از دوره دبیرستان (Post-Secondary Education) شامل برنامههای مختلفی است که به گواهینامه و مدرک میانجامد و همچنین شامل شش سطح تحصیلی کاردانی، کارشناسی، کارشناسی ارشد، دکتری تخصصی، دکتری پیشرفته و دکتری تحقیق میشود. در سیستم آموزشی آمریکا، دکترای دوم یا بالاتر وجود ندارد، اما برنامههای پژوهشی پس از دکترا در دسترس هستند.
در ایالات متحده، انواع مختلفی از سیستمهای آموزش پس از دوره دبیرستان وجود دارد که از نظر محتوا، مدت زمان و تخصص متفاوت هستند.
در کالجها (colleges)، دانشجویان با برنامههای کارشناسی، دو ساله و گواهینامههای مختلف، در محیطی کوچکتر و با تعداد درسهای کمتر، فرصتی برای یادگیری در حوزههای متنوع دارند.
در ایالات متحده، وقتی افراد درباره یادگیری در سطح بالاتر از کارشناسی صحبت میکنند، معمولا به جای کالج، از واژه "دانشگاه" استفاده میکنند. در ایالات متحده، سه نوع کالج وجود دارد که شامل کالجهای اجتماعی، کالجهای هنرهای لیبرال و کالجهای فنی حرفهای یا تکنیکال هستند.
آموزش عالی کالج هنرهای لیبرال (liberal arts education) در آمریکا، دانشجویان را قادر میسازد که در رشتههای مختلفی از جمله ادبیات، تاریخ، ریاضیات، فلسفه، هنر و علوم اجتماعی تحصیل کنند. این نوع آموزش با تأکید بر توسعه مهارتهای تفکر انتقادی و ارتباطی، دانشجویان را به چالش میکشاند و آنها را به دنبال کشف علوم و رشتههای مختلف میبرد تا در نهایت به یک دانشمند قابل اعتماد و یک شهروند فعال و مسئول تبدیل شوند.
کالجهای اجتماعی (Community colleges) در آمریکا، برنامههای دو ساله را به دانشجویان ارائه میدهند که به دستیابی به مدرک دو ساله علوم کاربردی (AS) یا هنر (AA) میانجامد. این کالجها، به عنوان پیشتاز در آموزش دانشجویان در حوزههای پیشرفته مانند فناوری بیوپزشکی، بیوتکنولوژی، رباتیک، اپتیک لیزر، فناوری اینترنت و کامپیوتر، و سیستمهای اطلاعات جغرافیایی (GIS) شناخته میشوند.
در آمریکا، کالجهای فنی و حرفهای یا تکنیکال (Professional or vocational schools)، به دانشآموزان آموزش عملی و تخصصی در حرفهها و شغلهای خاص را میدهند. در این مدارس، دانشآموزان در رشتههای مختلفی مانند خودروسازی، آشپزی، آرایش و زیبایی، پزشکی تکنسین، طراحی صنعتی، برق و الکترونیک و سایر حوزههای فنی و حرفهای، مهارتهای عملی و تخصصی را یاد میگیرند. این مدارس، فرصتی را برای دانشآموزان فراهم میکنند تا پس از فارغالتحصیلی به صورت مستقیم وارد بازار کار شوند و در حرفه خود به صورت مستقل یا تحت نظارت کسب و کارها فعالیت کنند.
برنامههای کارشناسی، به عنوان پایهای برای آموزش دانشگاهی، معمولا چهار سال طول میکشند و به دریافت مدرک لیسانس منجر میشوند. در مقابل، برنامههای کارشناسی ارشد و دکتری (Ph.D.) به عنوان برنامههای تحصیلات تکمیلی، برای دانشجویانی که در حال حاضر مدرک کارشناسی خود را دریافت کردهاند، ارائه میشوند.
با شرکت در این برنامهها، دانشجویان میتوانند در یک حوزه خاص تخصص پیدا کنند، تحقیقات اصیل انجام دهند و دانش و مهارتهای پیشرفتهای را توسعه دهند. برنامههای تحصیلات تکمیلی معمولا شامل درسهای تئوری، پروژههای تحقیقاتی، سمینارها و انجام پایاننامه یا رساله هستند.
همچنین برنامههای حرفهای ارائه شده توسط دانشگاهها، دانشجویان را برای شغلها و حرفههای خاص آماده میکنند و بر روی مهارتهای عملی و دانش تخصصی مورد نیاز برای حرفههایی مانند حقوق، پزشکی، کسب و کار، مهندسی، معماری و سایر حرفهها تمرکز دارند.
این برنامهها میتوانند به دریافت مدارکی مانند Juris Doctor (J.D.)، Doctor of Medicine (M.D.)، Master of Business Administration (MBA) و دیگر مدارک مشابه منجر شوند.
روشهای نمرهدهی در آموزش عالی در سراسر کشور یکسان نیستند و به تفاوت در مؤسسات آموزشی بستگی دارد، اما در سطح آموزش عالی، این روشها بیشتر به صورت استاندارد شدهاند.
در زیر مقیاس نمرهدهی رایجترین مؤسسات آموزش عالی آمریکا آمده است. همانند آموزش متوسطه، بیشتر مؤسسات آموزش عالی نیز برای دانشجویان خود میانگین نمرات (GPA) را محاسبه میکنند تا از عملکرد تحصیلی آنها برای ارزیابی استفاده کنند.
|
نمره به حروف |
نمره به درصد |
مقیاس معدل 4.0 |
|
A |
93-100 |
4.0 |
|
A- |
90-92 |
3.67 |
|
B+ |
87-89 |
33.3 |
|
B |
83-86 |
3.0 |
|
B- |
80-82 |
2.67 |
|
C+ |
77-79 |
2.33 |
|
C |
73-76 |
2.0 |
|
C- |
70-72 |
1.67 |
|
D+ |
67-69 |
1.33 |
|
D |
63-66 |
1.0 |
|
D- |
60-62 |
0.67 |
|
F |
کمتر از 60 |
0.0 |
سیستم آموزشی آمریکا مجموعهای از موضوعات مهم را پوشش میدهد و دانشآموزان و دانشجویان را قادر میسازد که به هدف خود برسند. همه موضوعات به یک اندازه اهمیت و توجه داده میشوند و فرهنگهای بینالمللی نیز در برنامههای آموزشی مورد توجه قرار میگیرند.
همچنین برنامههای آموزشی طراحی شدهاند تا به دانشآموزان و دانشجویان کمک کنند به صورت خلاقانه و بهصورت ذهنی تکامل پیدا کنند و فرصتهای زیادی برای تحقیقات به آنها اعطا شود.
خواننده سایت